خوش‌گذرانی استراماچونی و ویلموتس با دلارهای ایرانی!
مربیان و بازیکنان خارجی در اتفاقات اخیر نشان دادند که چقدر می‌توانند از بی‌اطلاعی مدیران ایرانی در هنگام عقد قرارداد و عمل به تعهدات خود سود ببرند و بدون اینکه دست به سیاه و سفید بزنند، دستمزدشان را دریافت کنند.
آندره‌آ استراماچونی، سرمربی سابق استقلال بعد از گذشت حدود یک سال و نیم از زمان جدایی از آبی‌پوشان پایتخت، هدایت تیمی را کیلومترها پایین‌تر از ایران در کشور قطر برعهده گرفت و از شروع فصل جدید، کار خود را آغاز خواهد کرد.
این اتفاق دقیقا دو سال بعد از عقد قرارداد رسمی با استقلال صورت گرفت، یعنی سرمربی ایتالیایی با توجه به شکایت از استقلال در فیفا و درخواست غرامت برای این دو سال، قرارداد جدیدی منعقد نکرد تا طلب خود را از استقلالی ها تمام و کمال دریافت کند.
اگر استراماچونی قبل از این با تیمی قرارداد می‌بست، فیفا مبلغ قرارداد جدید او را از طلبش از استقلال کسر می‌کرد تا او در یک زمان، از دو جا حقوق نگیرد. نگاهی به مبلغ قرارداد جدید او با الغرافه قطر و قراردادش با استقلال به این معنی است که در این صورت، استراماچونی پولی بابت دوران حضور در استقلال نمی‌گرفت.
او برای همکاری با استقلال، ۱ میلیون و ۳۰۰ هزار یورو می‌گیرد که این دوران را به علت فسخ قرارداد در استراحت به سر برد و حالا از الان سالانه ۲ میلیون و ۲۰۰ هزار یورو از الغرافه قطر می‌گیرد. استراماچونی اگر دلتنگ مربیگری بود، می‌توانست پیش از این پیشنهادهای خود را قبول کند اما او تصمیم گرفت که تا جای ممکن از استراحت خود لذت ببرد و بعد از اتمام زمان قرادادش با استقلال، به سراغ گزینه‌های جدید برود.
طبق قوانین فیفا و نهادهای بین‌المللی ورزش، وقتی مربی یا بازیکنی بابت پرداخت نشدن قراردادشان شکایت و اقدام به فسخ می‌کنند، فیفا با این فرض تمام مبلغ دستمزد را تا زمان قانونی قرارداد (مثلا سه سال آینده) به عنوان غرامت تعیین می‌کند که آن‌ها با تیم دیگری وارد همکاری نشوند اما به محض این که قرارداد جدید آن‌ها با قرارداد قدیمی از نظر زمانی تقارن داشته باشد، فیفا و نهادهای قضایی دستمزد فعلی آن‌ها را از دستمزد قرارداد قبلی کسر می‌کنند.
در نتیجه اگر استراماچونی سال گذشته با الغرافه به توافق می‌رسید، فیفا مبلغ این یک سال را از غرامت استقلال به استراماچونی کسر می‌کرد و سرمربی ایتالیایی با اطلاع از این موضوع، چنین کاری را مرتکب نشد.
مشابه این اتفاق برای مارک ویلموتس هم رخ داده است. این سرمربی بلژیکی بعد از فسخ قرارداد خود با فدراسیون فوتبال، حکم محکومیت ۶.۲ میلیون یورویی بابت قراردادش تا سال ۲۰۲۲ گرفته است و به همین دلیل در این مدت هیچ پیشنهادی را قبول نکرده و احتمالا تا جام جهانی ۲۰۲۲ قطر هم بیکار می‌ماند تا یک سنت هم از غرامت ایران به این مربی کم نشود.
از دیگر مصادیق این ماجرا، قرارداد ماریو بودیمیر با پرسپولس بود که بعد از جدایی از این تیم و رفتن به لیگ کرواسی، قرارداد بسیار ناچیزی با تیم جدیدش در کرواسی منعقد کرد تا عملا چیزی از غرامت دریافتی از پرسپولیس کسر نشود و در عوض در کشورش تقریبا رایگان بازی می‌کند.
بی‌اطلاعی مدیران ایرانی و استفاده نکردن از حقوقدان‌های ورزشی هنگام عقد قرارداد بازیکنان و مربیان و از همه مهم‌تر بدعهدی در پرداخت تعهدات، از مهم‌ترین عواملی است که ایران را به بهترین گزینه برای خارجی‌ها بدل کرده تا بعد از چند ماه حضور و به علت دریافت نکردن حقوقشان، به راحتی به فیفا شکایت کنند و در دوران استراحت، به غرامت هنگفتی دست پیدا کنند.
